Чаго чакаць Беларусі ад выбараў у Расіі?

У сакавіку гэтага года ў суседняй з Беларуссю Расіі адбудуцца прэзідэнцкія выбары, у выніку якіх на змену Уладзіміру Пуціну, які кіраваў краінай з канцы 1999 года то ў ролі прэзідэнта, то ў ролі прэм'ер-міністра, можа прыйсці новы чалавек. У сувязі з гэтым карэспандэнты Тэлеграфа вырашылі прааналізаваць выказванні расійскіх кандыдатаў у прэзідэнты аб іх дачыненні да Беларусі, каб зразумець, што можа чакаць беларусаў у выпадку змены ўлады ў Расіі.

Для пачатку нагадаем сцісла пазіцыю Уладзіміра Пуціна. Ён з'яўляецца адным з лідараў інтэграцыі на постсавецкай прасторы. Менавіта пры ім паўсталі такія арганізацыі як ЕўрАзЭС, Мытны саюз, Адзіная эканамічная прастора, актыўным членам якіх разам з Казахстанам з'яўляецца Беларусь. Таксама пры ім працягвае функцыянаваць Саюзная дзяржава Беларусі і Расіі, а кастрычніку 2011 года прэм'ер-міністр РФ высунуў ідэю стварэння Еўразійскай саюза на базе Адзінай эканамічнай прасторы Беларусі, Казахстана і Расіі. На думку расійскага прэм'ера, ідэя стварэння Еўразійскага эканамічнага саюза можа быць рэалізавана да 2015 года. Да гэтага часу краінам - удзельніцам Мытнага саюза трэба будзе прыняць вялікую колькасць нарматыўных актаў і ўнесці змены ў дзейныя заканадаўства.

27 студзеня гэтага года Уладзімір Пуцін распавёў, чаму расійскае кіраўніцтва, "нягледзячы ні на якія спрэчкі і часовыя супярэчнасці", лічыць неабходным падтрымаць беларускую эканоміку і беларускі народ. Па яго словах, галоўнай прычынай для такой пазіцыі з'яўляецца тое, што прэзідэнт Аляксандр Лукашэнка з'яўляецца паслядоўным прыхільнікам інтэграцыі з Расіяй.

Уладзімір Пуцін таксама падкрэсліў, што Расія гатова "на самыя глыбокія формы кааперацыі з Беларуссю". Пры гэтым, паводле яго слоў, жаданай ступені эканамічнай інтэграцыі бакам дасягнуць так і не ўдалося праз тое, што беларускі бок ставіць умовы, на якія Расія пайсці не гатовая. "Я лічу, што мяч ўсё роўна застаўся на іх баку па гэтым пытанні. Мы не можам мець два эмісійныя цэнтры, гэта значыць банка, які друкуе грошы і там і там", - растлумачыў Уладзімір Пуцін.

Расійскі прэм'ер лічыць далейшую інтэграцыю дзвюх краін адным з найважнейшых напрамкаў знешняй палітыкі Расіі. Пры гэтым ён заявіў, што адраджэнне СССР сёння "немагчыма і не трэба".

Разам з тым яшчэ ў 2002 годзе Уладзімір Пуцін прапанаваў Беларусі ўвайсці ў склад Расіі або ў якасці асобнага суб'екта федэрацыі, або ў якасці сямі суб'ектаў федэрацыі. "Катлеты асобна, а мухі - асобна", - адзначыў тады ён. Як той казаў, не кіем, дык палкай інтэграцыя Беларусі ў склад Расіі працягваецца.

Характэрна таксама, што менавіта пры Пуціне паўсталі розныя "войны" паміж афіцыйным Мінскам і Масквой: газавыя, нафтавыя, малочныя, інфармацыйныя, прычынай якіх былі рознагалоссі паміж кіраўніцтвам дзвюх краін. Адным з вынікаў гэтых канфліктаў, дарэчы, і з'яўляецца больш цесная інтэграцыя дзвюх краін, а таксама набыццё Расіяй беларускага газатранспартнага канцэрна "Белтрансгаз".

Такім чынам, у выпадку, калі Уладзімір Пуцін захавае за сабой уладу, Беларусь чакае чарговы віток інтэграцыі з яе ўсходняй суседкай. У сувязі з гэтым, а таксама ў сувязі з астуджэннем адносінаў Масквы з Брусэлем і Вашынгтонам ізаляцыя афіцыйнага Мінску ад краін Захаду можа толькі ўзмацніцца. Не выключана таксама, што пры Пуціне ў адказ на больш-менш незалежную ад Масквы палітыку беларускіх уладаў паміж Беларуссю і Расіяй можа разгарэцца чарговы інфармацыйна-эканамічны канфлікт.

У цэлым жа палітыку Уладзіміра Пуціна можна ахарактарызаваць наступным чынам: нафта ў абмен на інтэграцыю. Як адзначаюць беларускія эксперты, дадзеная інтэграцыя прынясе Беларусі толькі больш страт. "Далейшае паглыбленне інтэграцыйных працэсаў, прадугледжанае падпісанымі 18 лістапада дакументамі, пагражае поўным знішчэннем незалежнасці нашай дзяржавы, растварэннем Беларусі ў будучыні Еўразійскім саюзе, які ў заявах часткі расійскай палітычнай эліты расцэньваецца не інакш як "вялікая дзяржава рускага народа", - лічаць, да прыкладу, ў Партыі БНФ.

Жырыноўскі: мы не павінны карміць Беларусь

Ідэолагам найбольш агрэсіўнай знешняй палітыкі Расіі, у тым ліку і ў дачыненні да Беларусі, з'яўляецца кандыдат у прэзідэнты ад Ліберальна-дэмакратычнай партыі Уладзімір Жырыноўскі. Як і большасць іншых расійскіх палітыкаў, ён выступае за ўз'яднанне краін-членаў былога СССР. Разам з тым ён з'яўляецца заўзятым супернікам якіх-небудзь канфедэрацый, бо яны, па словах Уладзіміра Жырыноўскага, па сваёй прыродзе нясуць у сабе патэнцыял сепаратызму. Таму палітык выступае за ўваходжанне іншых дзяржаў у склад Расіі новымі федэральнымі акругамі. Пры гэтым краінам прапаноўваецца нават адмовіцца ад іх назваў:

"Цяпер у нас восем федэральных акруг. Калі ласка. Дзявятая - Мінская федэральная акруга, дзясятая - Кіеўская, 11-я - Адэская, 12-я - Харкаўская, 13-я - Астанінская, 14-я - Ташкенцкая, 15-я - Бакінская. Але акругі абавязкова павінны быць часткай адной дзяржавы. Можна выкарыстоўваць не толькі рускую мову, але і іншыя, аднак руская мова павінна быць аб'ядноўвальнай", - заявіў ён на прэс-канферэнцыі 16 студзеня 2012 года. У прынцыпе, дадзеная ідэя мала адрозніваецца ад заяў Уладзіміра Пуціна на адрас Беларусі ў 2002 годзе.

"Яшчэ пяць-дзесяць гадоў, і мы ўсё знойдзем новы фармат. Можа, гэта будзе называцца Расійскім саюзам у процівагу Еўрапейскаму. Ужо ёсць сталіца - Масква, агульная руская мова, агульная валюта - рубель і пры гэтым поўная самастойнасць для нейкіх варыянтаў на месцах. Але эканамічную, прававую прастору мы цалкам можам забяспечыць", - лічыць палітык, які перакананы, што ў рускага народа ёсць гістарычнае і маральнае права "на ўсе постсавецкія дзяржавы".

У галіне знешняй палітыкі лідар ЛДПР выступае супраць "дружбы народаў". "Забурчала Украіна, Беларусь - у іх няма грошай плаціць за нашу прадукцыю. Няма грошай! - не плаціце, а мы што, павінны забіраць у сваіх. Калі вы асобная краіна - карміце, лячыце, навучайце, абараняйце. Мы, Расія, не абавязаны ўтрымліваць паўсвету", - адзначыў ён у кастрычніку 2011 года.

Пры гэтым Уладзімір Жырыноўскі дапускае, што "калі яны ідуць нам насустрач - напрыклад, Беларусь, Казахстан - значыць, і кошты на газ для іх павінны быць ніжэйшыя". "А калі не ідуць насустрач - няхай купляюць гэта так, як купляюць усе астатнія", - падкрэслівае ён.

Будучы перакананым у тым, што "Беларусь нікуды не сыдзе - яна нікому ў Еўропе не патрэбная", палітык пры гэтым з'яўляецца праціўнікам Адзінай эканамічнай прасторы з Беларуссю і Казахстанам. "Праз Беларусь да нас ідзе кантрабанда - у яе адкрытая мяжа з Польшчай, а ў нас - з Беларуссю, і ўся кантрабанда з Заходняй Еўропы ідзе да нас. Пра Беларусь казаць не трэба. Мы ёй аддалі 50 млрд даляраў за 20 гадоў! Якая краіна ў свеце аказала б такую дапамогу? Мы супраць гэтага, ЛДПР не ратыфікавала дэкларацыю аб стварэнні адзінай эканамічнай прасторы. Мы супраць такой прасторы", - заяўляе кандыдат у прэзідэнты Расіі.

У цэлым жа Уладзімір Жырыноўскі ўжо даўно выступае супраць беларускай дзяржаўнасці. За гэта яго яшчэ ў снежні 1991 года пры спробе выступіць на сэсіі Вярхоўнага савета Беларусі спусцілі з лесвіцы дэпутаты ад Беларускага народнага фронту Сяргей Навумчык і Пётр Садоўскі.

Варта таксама адзначыць, што Уладзімір Жырыноўскі з'яўляецца заўзятым супернікам прэзідэнта Беларусі Аляксандра Лукашэнкі, які, на яго думку, не з'яўляецца ні сябрам, ні саюзнікам Расіі. "Лукашэнка хоча пабольш выціснуць ад каго заўгодна для сваёй краіны і застацца там пажыццёва. Нам гэта не трэба Мы не павінны карміць Беларусь. Мы ўжо страцілі там 50 млрд даляраў", - адзначыў ён у жніўні 2010 года.

Лідар ЛДПР таксама з'яўляецца адзіным з пяці расійскіх кандыдатаў, які заяўляе аб фальсіфікацыі прэзідэнцкіх выбараў у Беларусі ў 2010 года і аб забойстве беларускім прэзідэнтам сваіх праціўнікаў. "Пераможца кандыдат, калі ён сапраўды перамог, ніколі пальцам не кране апазіцыю, ён ведае, што ён перамог. А калі ён ведае, што ён сядзіць на месцы, на якім не мае права сядзець, калі ён скраў уладу, тады ён бярэ як паліцэйскіх сабак, пасылае жандараў усіх дубасіць, хапаць, цягнуць. У турмах сядзяць там сотні людзей, якая ж гэта перамога", - адзначыў ён.

Пры гэтым, па яго словах, Аляксандр Лукашэнка ніколі не адмовіцца ад улады. "Вы думаеце, ён сыдзе праз пяць гадоў, у 2015 годзе? Не. І ў 2020 годзе, і ў 2025 не сыдзе. Бальшавікі ніколі не сыходзяць добраахвотна. Яны ноччу сілай прыйшлі і толькі ноччу хто-небудзь калі-небудзь выпхне Лукашэнку ад улады", - падкрэсліў ён адразу пасля выбараў у 2010 годзе.

"Вы разумееце, як чалавек (Аляксандр Лукашэнка - Тэлеграф) папросту прастытуе. Слухайце, Маскву падаілі, пабег Брусель даіць, падаілі Брусэль, зараз будзе даіць Саакашвілі. (Прэзідэнта Грузіі Міхаіла Саакашвілі - Тэлеграф), мафію, крымінал кіргізскі ў асобе Бакіева (былога прэзідэнта Кыргызстана Курманбека Бакіева - Тэлеграф)", - заявіў Уладзімір Жырыноўскі за 2,5 месяцы да беларускіх выбараў 2010 года.

Як уяўляецца, Уладзімір Жырыноўскі можа стаць найменш жаданым для Беларусі прэзідэнтам Расіі, паколькі ў абмен на танныя вуглевадароды, крэдыты і інвестыцыі можа запатрабаваць поўнага ўваходжання краіны ў склад суседняй дзяржавы. Дастанецца пры ім і дзейнаму кіраўніцтву Беларусі, перш за ўсё, прэзідэнту Аляксандру Лукашэнку, да якога лідар ЛДПР мае асабістую непрыязнасць. Разам з тым сваімі дзеяннямі ён можа прымусіць шматвектарную беларускую палітыку выявіць, што акрамя Расіі Беларусь мяжуе яшчэ з краінамі Еўрасаюза і Украінай, і пачаць узмоцнена развіваць адносіны з імі.

Зюганаў: аб'яднанне Беларусі і Расіі - галоўная задача

Наступны кандыдат у прэзідэнты Расіі - вылучэнец ад Камуністычнай партыі Генадзь Зюганаў - часта асабіста сустракаўся з прэзідэнтам Беларусі Аляксандрам Лукашэнкам і неаднаразова зацята выступаў у яго падтрымку. За гэта, дарэчы, у кастрычніку 2010 года ў разгар чарговай беларуска-расійскай інфармацыйнай вайны ён атрымаў пахвалу ад беларускага прэзідэнта. "Дзякую Вам за тое, што хоць адзін чалавек у Расіі адгукнуўся на ўсё тое, што адбываецца, і прапанаваў, як вы сказалі, тэрмінова абмеркаваць праблемы для таго, каб пераканацца, што ж на самой справе адбываецца", - сказаў Аляксандр Лукашэнка.

Генадзь Зюганаў з'яўляецца прыхільнікам разрыву Белавежскіх пагадненняў і цеснай інтэграцыі на постсавецкай прасторы. У прыватнасці, ён выступае за аб'яднанне Расіі, Украіны і Беларусі, лічачы, што такім чынам былыя саюзныя рэспублікі будуць больш канкурэнтаздольнымі ў Еўропе і ў свеце ў цэлым.

"Я лічу: наша агульная трагедыя, што ў 1991 годзе мы не збераглі адзіную краіну. Для мяне рускія - гэта вялікаросы, маларосы і беларосы Я лічу, што галоўная трагедыя нашых народаў - падзел, які тады адбыўся. Ён ненатуральны, анамальны, амаральны, а шмат у чым - злачынны. Таму ўз'яднанне і ўзаемадзеянне Расіі, Украіны і Беларусі для мяне з'яўляецца галоўнай стратэгічнай задачай. Невыпадкова я кожны год прыязджаю ў Крым, ва Украіну, у Беларусь і ўсё раблю для таго, каб зрасціць парваныя сасуды, вузлы і нікому не плаціць свайго роду даніну. На жаль, за той развал мы ўсе плоцім жудасную, страшную даніну", - сказаў лідар КПРФ у жніўні 2010 года.

Пры гэтым, на думку Генадзя Зюганава, расійскія ўлады адштурхваюць ад Расіі "брацкую Беларусь". "Я зраблю ўсё магчымае для паскоранага збліжэння краін, якія ўваходзілі ў склад СССР. Будзе фармавацца адзіная эканамічную прастору Расіі, Беларусі, Украіны і Казахстана. Мы забяспечым стварэнне трывалай Саюзнай дзяржавы Беларусі і Расіі", - адзначыў ён у сваёй перадвыбарнай праграме.

Адзначаў Генадзь Зюганаў і эканамічную эфектыўнасць беларускай мадэлі. У 2006 годзе ён нават прапаноўваў Расіі выкарыстаць беларускі вопыт для мадэрнізацыі эканомікі. "Вы робіце сучасную тэхніку, якая эфектыўная, у вас няма алігархіі, арганізаванай злачыннасці, бандыцкіх фарміраванняў. Узровень сацыяльнага расслаення ў Беларусі ўпісваецца ў еўрапейскія рамкі", - растлумачыў ён сваю пазіцыю ў кастрычніку 2010 года.

Акрамя таго, старшыня ЦК КПРФ заявіў, што палітыку беларускага лідара падтрымлівае большасць расейцаў. "Вы сваёй мадэллю даказваеце, што ваша гаспадарка не горшая за іншыя. У Беларусі ёсць цудоўная інтэлектуальная праца, вы не разбурылі свае налепшыя навуковыя працы, сталі лепшай машынабудаўнічай краінай у Еўропе", - падкрэсліў Генадзь Зюганаў.

Найбольш адыёзную заяву ў дачыненні да Беларусі, відаць, Генадзь Зюганаў зрабіў 27 студзеня 2011 года ў Страсбургу ў ходзе дыскусіі ПАРЕ па Беларусі. Паводле яго слоў, у Беларусі "захаваўся палепшаны СССР".

"Ва ўсіх гарадах, дзе я быў, пабудаваны новыя стадыёны, пры кожнай школе ёсць спартыўныя пляцоўкі. Тратуары настолькі чыстыя, што дома можна хадзіць у вулічным абутку. У Беларусі не бывае тэрарыстычных актаў, пасля развалу Саюза яна ні з кім не ваявала. У ёй няма такой колькасці маладых наркаманаў, як у Расіі. Тут няма алігархаў, якія ўплываюць на палітыку ўлады. Няма хросных бацькоў і паханоў, якія трымаюць у страху правінцыю. Цяпер прыбалты ездзяць у Беларусь па бензін, па прадукты. І вязуць адтуль, (а не з Еўропы!) - ніжнюю бялізну. Часам мне наогул здаецца, што Беларусь - адзіная краіна, якую не закрануў сусветны крызіс", - заявіў тады ён.

Нагадаем, што на працягу наступнага года ў Беларусі адбыўся тэракт, ахвярамі якога сталі 15 чалавек, інфляцыя перавысіла 108%, а рубель абясцэніўся на 170%.

Абвяргаючы афіцыйныя лічбы расійскага Цэнтрвыбаркама пасля парламенцкіх выбараў у 2011 годзе, Генадзь Зюганаў, тым не менш, не сумняецца ў абсалютнай перамозе Аляксандра Лукашэнкі ў 2010 годзе. "Дзевяць з дзесяці выбаршчыкаў прыйшлі на выбары і восем з дзесяці падтрымалі Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнку. Гэта азначае, што ён і далей можа разам са сваёй камандай праводзіць курс на стварэнне і сапраўдную мадэрнізацыю", - адзначыў ён.

Лідар расійскіх камуністаў таксама заявіў, што арганізатары акцыі апазіцыі ў Мінску 19 снежня 2010 года павінны адказаць за "Плошчу" па ўсёй строгасці закона. "Тыя, хто ўдзельнічаў і плаціў, арганізоўваў, быў натхніцелем справы, тут да канца давесці следства, і яны павінны атрымаць па поўнай", - адзначыў ён. На думку старшыні КПРФ, падзеі, якія адбыліся на плошчы Незалежнасці, былі "добра зрэжысаваны" заходнімі краінамі.

Такім чынам, як і папярэднія кандыдаты, Генадзь Зюганаў выступае за аб'яднанне Беларусі і Расіі. Пры гэтым Генадзь Зюганаў, які, па словах лідара беларускай Аб'яднанай грамадзянскай партыі Анатоля Лябедзькі, з'яўляецца з расійскіх палітыкаў ідэалагічна найбольш блізкім для Аляксандра Лукашэнкі, больш за астатніх падтрымлівае палітыку беларускага прэзідэнта. Пры ім эканамічныя і інфармацыйныя войны паміж краінамі ўяўляюцца малаверагоднымі, пры гэтым Беларусь зможа без якіх-небудзь істотных праблем атрымаць ад Расіі неабходную для падтрымання ўнутранага статус-кво эканамічную дапамогу.

Разам з тым лёгкасць беларуска-расійскіх адносін можа падштурхнуць Мінск да далейшай самаізаляцыі ад краін Захаду, у выніку чаго адносіны паміж Расіяй і Беларуссю будуць у пэўнай ступені нагадваць адносіны паміж Кітаем і Паўночнай Карэяй.

Міронаў выступае за Канфедэрацыю Расіі, Украіны, Беларусі

Кандыдат у прэзідэнты ад партыі "Справядлівая Расія" Сяргей Міронаў у сваю бытнасць старшынём Савета Федэрацыі ў 2001-2011 гадах неаднаразова сустракаўся з беларускім лідарам Аляксандрам Лукашэнкам, як асабіста, так і ў складзе расійскіх урадавых дэлегацый.

Палітык з'яўляецца паслядоўным прыхільнікам аб'яднання Беларусі і Расіі ў адну дзяржаву. "Да Беларусі заўсёды было, ёсць і будзе станоўчае стаўленне. Гэта нашы браты-славяне. Мы павінны быць разам у рамках саюзнай дзяржавы, Федэрацыі, як заўгодна", - адзначыў ён у чэрвені 2011 года.

"Спрыяць інтэграцыйным працэсам на постсавецкай прасторы. Нараўне з узмацненнем работы па стварэнні Еўразійскага саюза імкнуцца да стварэння Канфедэрацыі славянскіх дзяржаў у складзе Расіі, Украіны, Беларусі", - гаворыцца ў праграме кандыдата.

Між тым у красавіку 2009 года ён заявіў, што "пакуль ёсць пэўныя пытанні, аднак гэтыя праблемы носяць суб'ектыўны, а не аб'ектыўны характар". Суб'ектыўны характар двухбаковых праблем, магчыма, раскрые заява Сяргея Міронава, зробленая ў ходзе канфрантацыі паміж краінамі ў жніўні 2002 года. Ён тады заявіў, што "Аляксандр Лукашэнка шукае магчымасці не выконваць заключаныя паміж РФ і Беларуссю дамоўленасці". Пры гэтым палітык адзначыў, што беларускі прэзідэнт не зацікаўлены ў інтэграцыі з Расіяй.

Закранаючы ўзаемаадносіны Беларусі з краінамі Захаду, цяперашні кандыдат у прэзідэнты Расіі ў траўні 2002 года выступаў за больш хуткае далучэнне Беларусі да Рады Еўропы, заяўляючы, што "ўспрымаць Беларусь як праблемную зону Еўропы - памылка". На яго думку, праблемы Мінску былі часовымі, пераходнымі і ўласцівымі амаль усім постсавецкім дзяржавам. Нагадаем, што Беларусь да гэтага часу не з'яўляецца членам РЕ.

Разам з тым пра тое, што будзе з Беларуссю, калі яна надумае адмовіцца ад інтэграцыі з Расіяй і пайсці на Захад, могуць сведчыць выказванні Сяргея Міронава на адрас Украіны ў сакавіку 2006 года. "Напрыклад, НАТО, вось скажыце, навошта Украіне быць членам НАТО? Калі яны туды ўступяць, то аўтаматычна пазбавяцца ўсіх сувязяў з Расіяй, а гэта аграхарчовы комплекс, пастаўка сыравіны і г.д. Значыць, з'явяцца мільёны беспрацоўных. І куды яны, ізноў да нас? Мы, вядома, рады будзем прыняць, але толькі на пэўных умовах", - сказаў ён.

Падтрымлівае Сяргей Міронаў і ўнутраную палітыку Аляксандра Лукашэнкі. Так, кажучы пра фальсіфікацыі выбараў у Расіі ў 2011 годзе, ён заяўляў пра адсутнасць фальсіфікацый і выкарыстання адміністрацыйнага рэсурсу на прэзідэнцкіх выбарах у Беларусі ў сакавіку 2006 года. Паводле яго слоў, "людзі любяць Лукашэнку, і ад дабра дабра не шукаюць". "Акрамя таго, эканамічная сітуацыя ў краіне цалкам паспяховая, і хіба гэта не ёсць найлепшая праява дэмакратыі?" - падкрэсліў тады ён.

Падтрымаў ён і вынікі прэзідэнцкіх выбараў у Беларусі ў 2010 годзе, праўда, на гэты раз, выказаўшы сумнеў у рэальнасці агучаных беларускім ЦВК лічбаў. "Я ўжо не ведаю, як там наконт 78%, але тое, што больш за палову беларусаў шчыра прагаласавала за Лукашэнку, гэта праўда. Так, і тое, што ён перамог у першым туры, гэта не вынік нейкіх фальсіфікацый, нейкіх нацяжак. Я яшчэ раз хачу сказаць, магчыма, там рэальныя працэнты не 79, можа 59 ці 69, але тое, што большасць грамадзян Беларусі шчыра галасуе за Лукашэнку, для мяне відавочна, хоць бы па прынцыпе ад дабра дабра не шукаюць. Калі вы паглядзіце, калі хтосьці бываў у Мінску, вы паглядзіце, як спакойна на вуліцах, як там жывуць людзі, то тады вы атрымаеце адказ, чаму яны галасуюць за Лукашэнку", - заявіў ён адразу пасля выбараў.

"Можа быць, там не такія вялікія працэнты, але пераважная большасць беларусаў шчыра галасуе за Аляксандра Лукашэнку. Гэта трэба прыняць. Калі ж ён прэзідэнт, абраны народам, значыць, трэба з ім выбудоўваць адносіны", - дадаў ён у чэрвені 2011 года.

"Прэзідэнт Беларусі вылучаецца сялянскай хітрынкай. Ён вельмі добра выкарыстоўвае розныя кан'юнктурныя моманты, у тым ліку і ў пытаннях узаемадзеяння з Расіяй. Можна як заўгодна ставіцца да Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнкі, але трэба прызнаць наступны факт: ён патрыёт сваёй краіны і сёння карыстаецца безумоўнай падтрымкай і аўтарытэтам сярод свайго народа", - заявіў Сяргей Міронаў ў 2005 годзе.

У цэлым жа выказванні палітыка ў дачыненні да беларускіх уладаў былі ў асноўным нейтральнымі. Так, у 2009 годзе ён адмовіўся каментаваць пытанне непрызнання Беларуссю Абхазіі і Паўднёвай Асетыі. "Што тычыцца пазіцыі Беларусі ў дачыненні да Абхазіі і Паўднёвай Асетыі, то яе вызначае кіраўніцтва гэтай краіны, зыходзячы з сваіх меркаванняў І я не магу даваць ім ацэнку", - адзначыў ён.

"Калі я кажу слова "братэрскі народ", я мяркую, што, якой бы ні быў кіраўнік, прэзідэнт брацкай рэспублікі, я павінен з павагай ставіцца да выбару выбаршчыкаў. І, хоць мне таксама , можа, не ўсё там падабаецца, але слова не верабей, а там такая бурная рэакцыя - "Ах, вы так сказалі! а я зараз таварыша Саакашвілі запрашу, каб ён тут вам нагаварыў. Вы такі фільм паказалі, а я вам такі. Ну навошта, каму гэта трэба? Трэба спакайней. Як казаў адзін класік". Дбайна трэба!", - растлумачыў ён сваю пазіцыю ў жніўні 2010 года.

Разам з тым у тым жа годзе ён выступіў з крытыкай залішне строгай палітыкі "Газпрома" ў дачыненні да Беларусі.

Мяркуючы па выказваннях Сяргея Міронава, яго палітыка ў дачыненні да Беларусі на пасадзе прэзідэнта Расіі будзе праходзіць у рэчышчы палітыкі Уладзіміра Пуціна. Як і іншыя расійскія кандыдаты, ён выступае за аб'яднанне дзвюх краін, праўда, у больш мяккай форме - форме канфедэрацыі. Пры гэтым лідар "Справядлівай Расіі" не мае намеру востра крытыкаваць беларускага прэзідэнта і праводзіць супраць яго інфармацыйныя і эканамічныя войны. Разам з тым у выпадку развароту Беларусі на Захад палітыка Масквы можа рэзка ўзмацніць жорсткасць, у прыватнасці, верагодна, могуць вырасці кошты на вуглевадароды.

Прохараў не любіць гаварыць пра Беларусь

Цёмным конікам з расійскіх кандыдатаў па іх адносінах да Беларусі з'яўляецца мільярдэр Міхаіл Прохараў. Разам з тым ён цалкам можа быць этнічным беларусам, паколькі яго продкі па бацькавай лініі да пачатку XX стагоддзя жылі на Смаленшчыне. Як вядома, у гэтым рэгіёне Расіі яшчэ да 1930-х гадоў лікава пераважала беларускае насельніцтва, а ў самім Смаленску ў 1919 годзе было абвешчана аб стварэнні Савецкай Беларусі.

У 2011 годзе Міхаіл Прохараў уклаў грошы ў "Ё-мабіль", лагатып і двухколерную афарбоўку якога прыдумаў вядомы беларускі мастак Уладзімір Цэслер. Яго партнёрамі ў дадзеным праекце былі беларускі бізнэсмэн Андрэй Бірукоў, выхадцы з Беларусі галоўны канструктар "Ё-мабілы" Андрэй Гінзбург і шэф-дызайнер праекту Андрэй Трафімчук.

У перадвыбарнай праграме мільярдэра ні разу не згадваецца Беларусь, што можа сведчыць аб невялікай ролі, якую ён надае "сінявокай". У знешняй палітыцы Міхаіл Прохараў выступае за цеснае супрацоўніцтва з Еўрапейскім саюзам. У прыватнасці, алігарх плануе ў выпадку свайго абрання ўвесці агульную з ЕС валюту на базе еўра і расійскія рублі, сумясціць прававыя, эканамічныя і візавыя сістэмы, стварыўшы ў выніку адзіны геаэканамічнай цэнтр. Пры гэтым ён мае намер захаваць Мытны саюз, увёўшы візавы рэжым з постсавецкімі рэспублікамі, якія ў яго не ўваходзяць.

Так што беларускім уладам у выпадку абрання Міхаіла Прохарава воляй-няволяй давядзецца ісці на больш цеснае супрацоўніцтва з краінамі ЕС. Пры гэтым у іх ужо, верагодна, не атрымаецца згуляць на супярэчнасцях паміж Захадам і Расеяй. Разам з тым афіцыйны Мінск можа абмежаваць свае кантакты і з Масквой.

Ва ўнутранай палітыцы Міхаіл Прохараў, сярод іншага, мае намер увекавечыць памяць ахвяр ленінска-сталінскага тэрору, абвясціўшы 7 лістапада Днём памяці ўсіх расійцаў, якія сталі ахвярамі рэвалюцый і войнаў ХХ стагоддзя. Нагадаем, што ў Беларусі гэты дзень да гэтага часу адзначаецца на дзяржаўным узроўні як Дзень Вялікай Кастрычніцкай сацыялістычнай рэвалюцыі.

Такім чынам, практычна ўсе расійскія кандыдаты ў прэзідэнты (чатыры з пяці) выступаюць за аб'яднанне Беларусі і Расіі. Пры гэтым форма гэтага аб'яднання розная: ад Канфедэрацыі па версіі Сяргея Міронава да ўваходжання ў склад Расіі пад кіраўніцтвам Уладзіміра Жырыноўскага. Найбольш небяспечным для з'яўляецца прыход да ўлады ў Расіі лідара ЛДПР, бо ў такім выпадку краіна можа цалкам пазбавіцца свайго суверэнітэту. Нічога добрага яго абранне не прынясе і кіраўніцтву Беларусі, да якога палітык мае асабістую непрыязнасць.

Характэрна, што як Уладзімір Жырыноўскі, так і Сяргей Міронаў фактычна з'яўляюцца прадаўжальнікамі палітыкі Уладзіміра Пуціна. Пры гэтым першы выступае прыхільнікам яе больш жорсткай формы, другі - больш мяккай. У выпадку ж прыходу да ўлады Генадзя Зюганава сітуацыя ў Беларусі можа пачаць развівацца на паўночнакарэйскім сцэнары.

Пры гэтым мільярдэр Міхаіл Прохараў наогул не надае ўвагі Беларусі ў сваіх выступах. Магчыма, менавіта такое стаўленне да Мінску, а таксама боязь страты незалежнасці краіны ў выпадку прыходу да ўлады Уладзіміра Жырыноўскага можа падштурхнуць беларускія ўлады да паляпшэння адносін з ЕС і ЗША.